Zazwyczaj budowla zamknięta, przeznaczona na mieszkanie mnichów lub mniszek. Pierwsze klasztory chrześcijańskie powstały w IV w. w krajach Wschodu; były to otoczone murami wspólnoty mnichów. Na Zachodzie wzór życia kalsztornego ustanowił św. Benedykt z Nursji, zakładając w 629 roku klasztor na Monte Cassino. Ośrodkiem średniowiecznych klasztrów był kościół z przylegającym do niego przeważnie od południa krużgankiem otaczającym czworokątny dziedziniec. Wokół niego skupiały się budynki mieszkalne i gospodarcze zakonników; głównymi pomieszczeniami były kapitularz, refektarz (jadalnia) i dormitorium (sypialnia).